27 februari 2019

Winterwerk onder stralende lentezon

Twee fantastische teams én prachtig weer hebben ons geholpen om dit jaar het traditionele 'winterwerk' in elf dagen af te ronden.

En dat was nog niet alles. Naast het vaste winterwerk werd afgelopen twee weken ook het veldje bijgenaamd 'little snack' ontdaan van alle ijzeren paaltjes en draden en kreeg de jonge aanplant van de witte druiven een troetelbeurt.

Nog nooit hadden we zoveel mensen over de vloer en nog nooit was het gedurende twee weken lang dag-in-dag-uit droog en zonnig. Stonden we vorig jaar nog te attacheren in de poolwind van de the beast from the east, met gevoelstemperaturen van vijftien graden onder nul, nu zochten onze trouwe werkers tijdens de lunch de schaduw op. Uit de wind gaf de thermometer op het terras zelfs een keer 40 graden aan.

Zonder klevende klei aan de voeten ging takken trekken (rammasse) ook een stuk gemakkelijker. Kapotte palen vervangen, spijkers controleren en draden repareren gaat een stuk sneller als je niet als een wadloper door een zuigende wijngaard hoeft te ploeteren. En de attache verloopt een stuk plezieriger als je vingers niet ijskoud worden.

Door omstandigheden bestond het team van de eerste week uit elf, en de tweede week zelfs uit twaalf mensen. Volle bak dus aan tafel en in de kamers van het huis. De kachels brandden, de maaltijden waren lang, voedzaam en gezellig, en natuurlijk dronken we er een lekker glas wijn bij.

Het werk zit er weer op, en in afwachting van het voorjaar zegt het Bellevue-team ‘millefois merci’ tegen Gerrit, Afke, Joris, Elly, Mark, Herbert, Jan, Adrie en tegen Nardy, Marjan, Hari-Court, Dan, Sonja, Ruud, Hanneke, Willem en Ellen.

22 februari 2019

Geen pikhouweel voor jonge aanplant

Wie in een voorjaar of zomer wel eens heeft meegewerkt op Bellevue, weet dat we het weelderige onkruid verwijderen met de pikhouweel.

Liedjes als ‘Chain gang’ van Sam Cooke schieten dan vaak in het geheugen, en pijnscheuten schieten in de rug.

De slavenarbeid is de tol die we betalen voor ons taboe op chemische onkruidbestrijding.

Om ook onze piepjonge plantjes Chardonnay (en Gewürztraminer) van meet af aan onbekommerd door onkruid te laten groeien, hebben we nu een elektrische schoffel gekocht. Schoffelen met de pikhouweel is naast hun fragiele voetjes namelijk nog te gevaarlijk.

Met diepe trillingen legt de schoffel al het onkruid rond het voetje moeiteloos op zijn rug. De drie kilo zware batterij, te dragen als een soort rugzakje, heeft genoeg stroom voor ruim vier uur schoffelen. Drie van ons kunnen dus elk bijna anderhalf uur achter elkaar werken.

Apparatenbouwer Pellenc demonstreert de schoffel en verzekert ons dat hij ook in de soms plakkerige leemgrond van Bellevue zijn werk zal doet.

All day long we’re singing, hooh.., aah.., hooh.., aah.., hooh.., aah.., hooh.., aah..