23 december 2016

Oei ik snoei

Een paar dagen voor Kerstmis komen we aan op de wijngaard, en onze vriend Abdel heeft al weer ijverig een groot deel van de wijngaard gesnoeid. Als een TGV schiet hij met zijn elektrische mes door de rijen.

Ook wij halen onze snoeimessen uit het vet en beginnen in ons eigen tempo aan de jaarlijkse klus.

In de snoeitijd wordt het oude hout afgeknipt en kiezen we twee hoofdloten (baguettes) en twee reserveloten (coursans). Die laatste twee zijn voorbestemd om volgend jaar de baguettes te worden.

Overal in de wijngaard dubbele in plaats van enkele baquettes aanbrengen, doen we nog niet zo lang. Het is meer werk, vooral als de baguettes in maart worden vastgebonden op de strakgetrokken ijzerdraad. Maar het zorgt voor een betere benutting van de draad, die als een korset de planten steunt. Ook groeien de mooiste trossen in het hart van de plant, dus als je twee uitlopers hebt, heb je twee keer fraaie druiven in het midden van de plant.

We compenseren de extra opbrengst door de baguettes wat korter te maken. Het idee is: hoe minder trossen er hangen, hoe meer geconcentreerd de wijn zal zijn.

Fijn om te merken is dat de wijngaard weer in normaal vaarwater terecht lijkt gekomen. Na de hagelstorm van juli 2014 verloren we dertig procent van de oogst en was veel hout vernield. In de winter van 2015 gunden we de planten herstel door de oude baguettes alleen wat bij te punten. In 2016 was het vervolgens een zwaar karwei om de dikke, twee jaar oude baguettes te snoeien.

Nu, aan de vooravond van 2017, lijkt alles er weer gezond uit te zien, zo blijkt als we in 75 mensuren bijna anderhalve hectare snoeien, ruim een vijfde van ons areaal. Pien en Eddy, Ronald en Hedwig helpen alvast om de gesnoeide takken uit de ijzerdraden te trekken.